انواع تراکتور

تراکتورهای کشاورزی دارای انواع مختلف منطبق با نیازهای مختلف کشاورزی می باشند. ان.اع تراکتور ها به صورت زیر می باشد:

• تراکتور استاندارد

بخش جلویی تراکتور استاندارد به عنوان یک "تنظیم کننده" و یا "ویتلاند " شناخته شده است. این  یک محور با فاصله ثابت بین چرخ های جلو را مشخص می کند. بخش جلویی استاندارد، اولین طرح مورد استفاده در موتور کشش بخار اولیه و تراکتورهای گازوئیلی بود. این ماشین آلات با استفاده از یک محور جلو سخت که در مرکز می چرخید، شبیه به یک واگن اسب بودند.

در حالی که انتهای جلویی استاندارد همواره در تراکتورها استفاده می شد، در طول قرن بیستم کمتر محبوبیت یافت ، زمانی که طرح سه چرخ محبوب شد. بخش جلویی استاندارد به عنوان یک انتخاب برای مزارع گسترده گندم در غرب ایالات متحده و کانادا باقی مانده است. این استاندارد به عنوان یک "ویتلاند " شناخته شده است. بخش جلویی گسترده ای قابل تنظیم شبیه به جلویی استاندارد است. جلوی گسترده قابل تنظیم اجازه می دهد تا چرخ به جای رانندگی بین ردیف از محصولات به عرض های مختلف نقل مکان کند. با فاصله مناسب محور عقب و جلو، تراکتور میان چند ردیف قرار می گیرد، که رانندگی کردن آنها بدون آسیب رساندن به محصولات امکان پذیر می باشد. علاوه بر تنظیمات در محور خود، برخی از تراکتورها اجازه می دهند که آج چرخ جلو که توسط بازگرداندن تعدادی چرخ نصب شده  و یا از طریق استفاده از جدا کننده در مرکز تغییر کند. استانداردها همواره سبک انتخابی برای تراکتورهای کششی بوده است، بزرگترین تراکتورهای در یک رنج تولید کننده به ندرت به عنوان یک ردیف محصول در دسترس بود. استانداردها نیز همچنین سبک پیش فرض برای تراکتورهای صنعتی می باشد. محور جلو سنگین متناسب با خواسته های کار لودر است.

• تراکتور سه چرخ

سه چرخ (گاهی "باریک" نامیده می شود) یک نوع از انتهای جلویی ردیف محصول جهت کار تراکتور بین ردیفی از محصولات کاشته شده است که به طور معمول برای کشت به کار می رود. تراکتور یا یک چرخ تک در جلو ، یا دو چرخ در جلو دارد که به دقت در کنار هم تنظیم شده است. چرخ های جلو معمولا نسبت به یکدیگر در یک V شکل زاویه دار قرار گرفته اند به طوری که هر دو چرخ بین یک ردیف محصول مناسب است. چرخ های عقب معمولا قابل برای انواع فاصله ردیف تنظیم می شود. تراکتور فارمال، توسط هاروست اینتر نشنال در سال 1924 معرفی شده است، این طرح پیشگام شد و به سرعت به یکی از موفق ترین تراکتورها در تمام دوران تبدیل شد. بخش جلویی سه چرخ، طرح تراکتور غالب در ایالات متحده از سال 1930تا سال1950 شد. در سال 1960، مواد شیمیایی به عنوان مهمترین ابزار کشت جایگزین خاک ورزی مکانیکی شد. با این توسعه، نیاز به تراکتورهای سبک سه چرخ به شدت کاهش یافت و تولید این طرح در سال 1970 متوقف شد.
علاوه بر توانایی به حرکت بین ردیف از محصولات، طرح سه چرخ تراکتور همچنین دارای قدرت مانور بسیار عالی می باشد. با استفاده از ترمز چرخ عقب انفرادی، یک تراکتور سه چرخ می تواند به فاصله خود در اطراف یک چرخ بچرخد. این شعاع چرخش محکم یک دارایی بزرگ در هنگام کار در مناطق محدود و یا موقع چیدن کاه است. طرح گاهی ناپایدار است زمانی که در مقایسه با  چرخ های جلویی فاصله زیادی وجود دارد که موجب چرخیدن یا چپ شدن تراکتور شود. طرح نیز به سختی از لودر جلویی استفاده می کند به خصوص زمانی که تراکتور فرمان قدرت ندارد.

• تراکتور های کرپ

تراکتور "های کرپ" دارای ویژگی اسپیندل بلند در محور جلو، و کشویی محورهای عقب جهت فراهم کردن با کلیرانس زمینی بسیار بالا می باشد. این تراکتورها بسیار مفید برای مزارع در حال رشد سبزیجات، گل ها، گیاهان، نهالستان، و یا هر محصولات بلند و انبوهی که باید به کار رود می باشد. برخی از تولید کنندگان به تراکتورهای "های کرپ" خود به عنوان مدل "سبزیجات" اشاره می کنند. تراکتورهای "های کرپ"همیشه کمیاب هستند هنگامی که با طرح های متعارف تر مقایسه شده است. برای کلکسیونرهای تراکتور قدیمی، مدل "های کرپ" به دلیل حجم تولید کم خود اغلب  به عنوان فرمانده قیمت های بسیار بالای تراکتور شناخته می شوند.